niedziela, 31 lipca 2016

Cudze życie

Zaczęło się od focha z rana.
Dziękuję niebiosom, że nie dane jest mi tego rodzaju stanów doświadczać. Ani od kogoś obok, ani sama nie jestem fochem dla kogoś. Tak z rana, tak w południe, tak znienacka, tak na chwilę i tak zatwardziale na dni kilka, gdy przyjdzie znikąd siła na dłuższy dystans. Foch sam w sobie jest złem.
Ten foch mi opowiedziany był jednodniowy. Niedługo? Bzdura. Jednodniowy znaczy całodniowy, a dzień ma nie tylko sporą ilość godzin, ale i zatrzęsienie minut oraz zatrważającą ilość chwil. Gdyby nie pytania: co się dzieje? Coś się stało? Źle się czujesz? Zrobiłem coś nie tak? Powiesz mi, co jest grane? i tak dalej i tak podobnie, to byłby dzień pod znakiem ciszy i miny, która fochowi nieodłącznie towarzyszy. Oj, brzydki to grymas.
Wyjaśnienie focha przyszło wieczorem, późnym wieczorem, więc - gdybym focha podziwiała - powiedziałabym: brawo dla wytrwałości. Wyjaśnienie owo poprzedzone zostało zerwaniem się po całodniowym marazmie i bezruchu pokrzywdzonej i huknięciem czegoś, co spadło z nagle szturchniętego stolika. Jakby tego było mało, poleciał pilot od telewizora. W ścianę. Przetrwał, bo on na fochach wychowany, w fochach zatwardziały. A może solidny producent? Nieważne.
Wyjaśnienie przyszło nagle, gdy milczenie i cisza trwały od jakiegoś czasu nieprzerwanie. W końcu wszystkie możliwe pytania padły wcześniej, zostały bez odpowiedzi, a na inne, na nowe, na działające w pewnym momencie dnia zabrakło pomysłu.
"Dlaczego ty mnie nie kochasz tak, jak on ją?!"

Przypomniał mi się telefon od... Nie, nie będę pisać, od kogo. To był telefon od kobiety, która zna mnie zawodowo. Mam kilka poziomów tego, czym się zajmuję na co dzień i taki obraz mnie posiada.
Tak więc zadzwoniła do mnie któregoś dnia.
- Pani Moniko, chcę być taka, jak pani - usłyszałam zaraz po jej przedstawieniu i skojarzeniu twarzy z głosem. Nie z nazwiskiem, które padło, bo ono akurat nic mi nie mówiło.
- To miłe, dziękuję - rzuciłam, bo naprawdę wydało się miłe.
- I chcę robić to, co pani - zabrzmiało dalej.
- Nie widzę przeciwwskazań - odpowiedziałam z uśmiechem.
- Chcę żyć jak pani - ciągnęła i tu już troszkę moja radość zaczęła przygasać.
- To znaczy? - zapytałam niepewnie.
- Chcę szyć maskotki, prowadzić warsztaty i pisać książki - usłyszałam. Uf, pomyślałam. O to chodzi.
- Myślę, że wszystko da się zrobić, gdy się tego bardzo chce - odpowiedziałam.
- To świetnie - Kobieta była uradowana. - Znajdzie więc pani pół godziny, żeby się ze mną spotkać?
- W jakim celu?
- Powiedziałaby mi pani, jak szyć, co i jak z tymi warsztatami i jak pisać książki - Pani tym razem wydała się lekko oburzona, że nie zrozumiałam, o co jej chodzi. Wyczułam zniecierpliwienie. - Powiedziałam przecież, że chcę żyć, jak pani. Chcę BYĆ panią.

Nie tak łatwo było zakończyć rozmowę w sposób, który gwarantowałby mi brak następnego telefonu od niej. Rozmawiałam z nią jak z dzieckiem i dorosłą osobą jednocześnie. Umniejszałam to, co robię, podnosząc na piedestały jej życie. Nic jej nie obiecywałam, jednocześnie mając nadzieję, że między wierszami odbierze obietnicę, której nigdy nie spełnię. Tylko po to, by czuła, że ma na co czekać, na tyle długo, że znajdzie inny plan na swoje nowe piękne życie. Lub inną ofiarę, bo powoli zaczynałam się nią czuć.
Nie wiem, która część tego, co powiedziałam zadziałała, bo następnego telefonu nie było.
Pół godziny, by zamienić kobietę we mnie? Potrafię kilka rzeczy, ale stworzenie świata, w którym będzie żył mój klon, nie tylko robiący to, co ja, ale czujący, myślący jak ja - niewykonalne. Z moim charakterem i osobowością. Z wszystkimi ludźmi, których spotkałam na swojej drodze. Ze zrządzeniami losu. Z byciem w danym momencie w danym miejscu. Z moją przeszłością, moimi osiągnięciami, porażkami i błędami, na których się uczyłam albo i nie. 
Nie da się.
Można pójść do fryzjera ze zdjęciem Znanej Aktorki i poprosić o taką fryzurę. Można mieć tak ścięte włosy, jak Ta Znana Aktorka i jej fryzurę, bo fryzjer zdolny, idealnie wymodelował. Ale to działa do pierwszego mycia. Patrzymy w lustro i nie wyglądamy jak Znana Aktorka z naszego zdjęcia. Po pierwszym myciu nie mamy już jej fryzury. I nie mamy jej życia, mimo doskonałości fryzjera. Krótka iluzja podtapirowania i lakieru do włosów.
Wzorujmy się na innych, czerpmy to co dobre. Nawet wycinajmy zdjęcia i przypinajmy je do lodówki - czemu nie? To nie przestępstwo.
To, kim jesteśmy i jak żyjemy, nie determinuje nas na całe życie. Budujmy to życie, czyśćmy je, polerujmy, niech lśni i przyciąga wszystko, co najlepsze. Poznajmy siebie, nasze motywacje i ograniczenia, a potem je przekraczajmy. Na tym polega życie. Żadna półgodzinna rozmowa czy szczotka do modelowania nie zamieni nas w kogoś innego.
Przeżyjmy SWOJE życie. Tylko wtedy je poczujemy.

piątek, 8 lipca 2016

Rozmowa

-Kolejna kawa, kolejny papieros, kolejny kieliszek. Tak wyglądałoby moje życie, gdybym zasiadła do pisania – tak zabrzmiało pierwsze zdanie wypowiedziane przez moją przyjaciółkę przez telefon.
-O czym ty mówisz, Kochana?
-Nie przerywaj. Dzieci chodziłyby brudne i głodne, mąż odszedłby ode mnie bez mrugnięcia okiem i pewnie bym tego nie zauważyła. Tak samo jak nie zauważyłabym pląsających po domu karaluchów, bo niby jak, jeśli wcześniej nie zwróciłabym uwagi, że coś w nim śmierdzi.
-Kochana...
-Nie przerywaj. Ja tylko chciałam ci powiedzieć, że podziwiam cię za to, że wszystko ogarniasz. Szyjesz, malujesz, bejcujesz, lakierujesz, latasz na pocztę, ćwiczysz, lodówka kompletna, pranie się nie wala, a po nim to, co powinno, znajduje się od razu na półkach. Dom ogarnięty, wszystko ogarnięte, a do tego piszesz. Fakt, trochę kurzu nie uleciało mojej spostrzegawczości, ale przecież cały świat jest pokryty kurzem. Okna też mogłabyś umyć, przynajmniej te pominięte, ale z drugiej strony po co ci to za szybą, skoro to po tej stronie jest idealny świat.
-Nie jest idea...
-Nie przerywaj. Ja po prostu chcę powiedzieć, że kocham cie za to wszystko, a najbardziej za to, że nie wpadłaś w patologię, bo ja poleciałabym po pierwszym kroku. Gdybym postanowiła pisać. Musiałabym się oddalić ze świata, by dobiec do twojej wyobraźni.
-Mogę?
-Teraz tak.
-Papierosy? Przecież ty nie palisz.
-Zaczęłabym.
-Bo co?
-Katarzyna Bonda pali jak smok.
-A alkohol?
-Hemingway.
-Kawa?
-Uwielbiam, przecież wiesz. A inne używki - Słowacki, Witkacy, Gombrowicz, Lem i chyba nawet Reymont. A tak się nim zachwycałyśmy! Pamiętasz?
-Pamiętam. Posłuchaj mnie.
-Słucham.
-Chcesz pisać?
-Co ty?! Ja się do tego nie nadaję.
-Jesteś pewna?
-Jak najbardziej.
-Lubisz gotować?
-Przecież wiesz, że tak.
-Bardzo, prawda ?
-Szalenie! Do czego zmierzasz?
-Zanim wejdziesz do kuchni, machniesz sobie kieliszeczek lub wciągniesz kreseczkę? Tylko szczerze.
-Odwaliło ci?!
-A papierosik?
-Nie palę!
-A nie masz ochoty skoczyć do kiosku po paczuszkę?
-Jednak Ci odwaliło! Całkiem możliwe, pisarzom często odwala.
-Muszę pisać, jak ty musisz gotować. Z miłości. Miłość nie potrzebuje dopalaczy.
...cisza...
-I do tego jesteś mądra! Nienawidzę cię.
-Ja ciebie też. Zwłaszcza za brownie.
-Zadzwonię niebawem. Uważaj na siebie, Kochana.
-Ty na siebie też.

Ps. Rozmowa zapisana za zgodą współgadułki:)

niedziela, 24 kwietnia 2016

Śniadanie z Nesbo

Nie ma tak dobrze. Nie miałam możliwości zapytać: "Hej Jo, dosypać ci szczypiorku?". Nie siedział naprzeciw mnie, to tylko wywiad w gazecie.
Lepiej brzmi: zasnęłam wczoraj zmęczona, niż padłam, choć tak właśnie wyglądał mój wczorajszy wieczór. Padłam po raz pierwszy od niepamiętnych czasów przed północą. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów dałam czas mojemu kremowi na noc, by mógł spokojnie i swobodnie zadziałać.
Mam tak zwane odmóżdżające zlecenie. Myślenia przy nim tyle, co wyliczenie, by tego było tyle, tego tyle, a tego ile? Tyle właśnie. A potem jazda na maszynie. To było wczoraj i zostało jeszcze na dziś. Budzik nastawiony humanitarnie na porządne odespanie, ale zaśnięcie przed północą zrobiło swoje i obudziłam się dwie godziny przed nim. Fantastyczny poranek, gdy dom pogrążony we śnie. Zrobiłam sobie śniadanie, przydreptałam w mój kącik, podkurczyłam kolana i sięgnęłam po książkę. I odłożyłam książkę. Przypomniałam sobie o wywiadzie. Co ja tak sama będę jadła to śniadanie?!
Zaczytuję się w kryminałach Nesbo. Niektóre pokochałam miłością bezwzględną, do innych mam się o co przyczepić, są też takie, do których podchodziłam kilkakrotnie, by móc się w nich w końcu odnaleźć. I za to go cenię. Pisze, jak czuje, a nie jak chciałby czytelnik. Nie zależy mu na tym, by czytelnik się odnalazł lecz na tym, by on mógł się odnaleźć pisząc. Tak widzę Nesbo.

Na pytanie, ile stron dziennie pisze odpowiedział, że 3 tys. słów to jest ekstremalnie dużo, 2 tys. to bardzo dużo, normą jest 1 tys. Doczytałam wywiad, dopiłam herbatę i otworzyłam plik z moim kryminałem, nad którym wczoraj o świcie pracowałam. Zaznaczyłam, licznik słów-wyszło mi 997. Oj, muszę się poprawić!
Zapada zmrok. Uszyłam tyle, ile założyłam, obiad na jutro ugotowany, walizka na spotkanie autorskie spakowana, ubranie przygotowane. Czas na mały spacer dla przewietrzenia umysłu i zasiadam do pisania.

A teraz tak sobie patrzę kilka linijek powyżej. 997. Czy nie wyszło mi tak trochę kryminalnie?:)

czwartek, 31 marca 2016

Konkurs-ostatnie chwile:)

Kochani,
to już ostatnie chwile, by wziąć udział w konkursie organizowanym 
przez Portal Polonijny Dobra Polska Szkoła. Czekamy do jutra (1 kwietnia) do północy. 
Pięć egzemplarzy "Wakacji Kajtka" czeka na nowych właścicieli :)

KONKURS!
Mama Kajtka to prawdziwa czarodziejka w kuchni. Potrafi wyczarować każdą potrawę! A Ty jak sobie tam radzisz? Podaj przepis na ulubione danie swojego dziecka i prześlij jego zdjęcie (dania, nie dziecka, chociaż, oczywiście, zdjęcia smyków pałaszujących z apetytem swoją ukochaną potrawę i mam krzątających się w kuchni też są mile widziane :) ). Spośród zgłoszonych fotoprzepisów wspólnie z autorką wybierzemy pięć najbardziej apetycznych i nagrodzimy egzemplarzem książki „Wakacje Kajtka”. Ale to nie koniec niespodzianek! Fotoprzepisy trafią na stronę autorki www.wswieciekajtka.blogspot.com, gdzie można będzie je znaleźć w zakładce CZYTELNICY GOTUJĄ.
Chochle w dłoń i do dzieła!
Popisowe dania w formie przepisu i zdjęcia prosimy przesyłać na adres:
Na Wasze fotoprzepisy czekamy do 1 kwietnia br. 

 

wtorek, 22 marca 2016

Przy stole

- Oddam Ci tego placka. Jest idealnie chrupiący.
- Ale właśnie dlatego, że jest idealnie chrupiący, nałożyłem go Tobie.
Kwintesencja Miłości.

niedziela, 20 marca 2016

Jestem

Ostatnie pół roku to szalone życie. Tak dużo się działo! Nie mam pojęcia, jak to wszystko zmieściło się w tym czasie, który, mam wrażenie, minął w oka mgnieniu. I słońce nadal wschodzi i zachodzi w zastraszającym tempie. A czasem zachodzi i wschodzi-w te noce zarwane na pisanie.
Sto rzeczy na raz. Jednocześnie.
Maszyna do szycia coraz bardziej mi się przegrzewa, a żarówki spalają jedna po drugiej. Nie, nie ze starości. Ona, jak ja, nie ma czasu na starzenie się :)
Druga powieść dla dzieci, cała miła praca przed wydaniem i przemiła po nim. Spotkania z Czytelnikami, po których dostaję skrzydeł. Aż szafa pęka w szwach:) I te cudowne maile.
Praca nad kryminałem. Najpierw powoli, czasem z małymi zastojami, czasem kradnąca chwile przeznaczone na co innego, teraz nabrała rozpędu. "Fajnie jest tak się budzić z pomysłem na morderstwo" odpisała mi przyjaciółka na mojego wczorajszego maila o tym, że wstałam o świcie z gotowym tekstem i wciąż rozczochrana musiałam go wklepać. 
Mała przerwa na to miejsce tutaj i wracam do pisania. Jeszcze z godzinka, dwie i wydrukuję kupeczkę stron, z których wreszcie jestem zadowolona. Wreszcie mogę oddać je do pierwszego czytania w najlepsze i najcudowniejsze dłonie na świecie. Pewnie stąd ten przerywnik, bo mam pietra:) Znacie to przeciąganie zrobienia tego, co dla Was ważne?
Święta za kilka dni, po nich kolejne spotkania, wystawa i większe zamówienie. Dzieje się!
I do tego życie. To piękne życie:)

Kanapeczki kolacyjne z pastą z fasoli i odrobiną kolorowej wiosny dla upstrzenia stoją obok. Mocna i gorąca herbata paruje w ukochanym kubku. Pokrzepię się i wracam do pisania. Albo nie! Wracam do pisania, pokrzepię się w trakcie:)
Ściskam wszystkich, którzy tu jeszcze zaglądają mimo ciszy!